Joost
Ilse van der Schans verruilde haar baan als anesthesiemedewerker in een operatiekamer voor een carrière in de metaal. Nu is ze meesterlasser. In haar eigen column op pagina 5 van Metaaljournaal vertelt ze over haar belevenissen.
Ik wil een ode brengen aan de enthousiastelingen, de gunners en de positivo’s in deze wereld. Want hoe fijn is het als iemand positief reageert op je plannen, hoe onalledaags ze ook zijn? Als je ideeën niet meteen worden afgekraakt of afzwakt? Zulke mensen kunnen een verschil maken. Tussen wel, of toch maar niet doen. Tussen doorzetten of afhaken. En dan zou je zomaar iets moois missen!
Zo had ik vijf jaar geleden mijn allereerste ervaring met lassen. Ik volgde een basisworkshop, gewoon, omdat het me leuk leek. Daar was instructeur Joost. Hij had Nederlands gestudeerd, maar hij had nu een eigen staalbedrijf. Terwijl ik daar stond te worstelen met een elektrode die steeds vastplakte, ging er van alles door mijn hoofd. Hoe word je dan opeens lasser? En zou ik dat dan ook kunnen? Ik raakte met hem in gesprek. Door zijn enthousiasme en ‘natúúrlijk kun jij dat’, begon het zaadje in mijn hoofd te ontkiemen.
Op de weg naar vandaag kwam ik vele ‘Joosten’ tegen. Collega’s van de operatiekamer die diensten overnamen zodat ik naar lascursus kon. Instructeurs die me de goede kant op stuurden. Collega’s die hun tips & tricks niet voor zichzelf hielden en die zeiden dat ik gewoon moest volhouden. Allemaal mensen die me belangeloos hebben geholpen én die mijn plan serieus namen. Omdat ze het anderen gunnen een betere versie van zichzelf te worden. Omdat ze begrijpen dat ieder zijn eigen weg moet bewandelen, en dat het fijn is als je soms hulp krijgt.
Dus ben je nou zo’n Joost, weet dan dat je echt heel waardevol bent!
